Doğduğumda edilmiş hayatımın içine Ne olduğumu anlayamamışım kendim de Korku dolu geçen gecelerimde Yanlızlık ve nefret işlenmiş yüreğime Kabuslar kemirirken beynimi Yanlız başıma birtek kendimle Alışmış vücudum da benimle ezilmeye İlerlemeye çalışırken git gide gerilemeye Atıldığım sonsuz boşlukta darbeler alarak ilerlerken Yaşamamışım çocukluğumu birkez bile Hatta "çocuk" kelimesini bile bilmiyorken Sözlükten çarpmış gözüme O anda gözümden süzülen yaşta beliren geçmişim Anlatmış hayatı üzülerek bana Nefret etmişim kendimden, çevremden, ailemden... Sormuş bir çocuk bana niye, neden ? Ben, sen olamadığım için demişim çocuğa Çocuk kafa sallamış anlamış gibi Seni anlayacak tek kişi benim der gibi Zaten o anlamış birtek beni Merak edip sormuş Bu değersiz bedenimin içindekileri Ruhumu açınca çocuğa Yetişkin oluvermiş birden Benden daha büyük, benden daha özel... Can EREN